Dit weekend is in Makuhari Messe het Summer Sonic festival gehouden. Ik ben alleen op zaterdag gegaan, omdat de kaartjes voor zondag waren uitverkocht. Nu had ik vandaag wel kaartjes kunnen kopen voor zondag tegen een meerprijs van ongeveer vijfendertig euro maar ik vond het wel mooi, zeker na de aanschaf van een kaartje voor een festival in oktober waar Slayer ook komt spelen. Minako en ik spraken om kwart over één af onder de grote klok in Shinagawa, om de Yamanote line te nemen naar Tokyo. Daar stapten we over op de Rapid Keiyo line naar Makuhari Messe, hetzelfde complex waar ieder jaar de Tokyo Game Show wordt gehouden. Naast de podia binnen in de hallen van het complex was het grootste podium in het stadion van baseballclub Chiba Marines. Het was erg druk maar de organisatie is zo ongelooflijk strak geregeld dat je er weinig last van hebt. Iedereen houdt zich aan de regels, en dan hebben we het ook over regels. Binnen en zelfs buiten in het stadion werd niet gerookt. Ik heb twee onverlaten een sigaret zien roken tijdens the Rapture, maar dat was het dan. In het complex zijn enkele rookplekken in een soort hok waar iedereen op elkaar staat te blazen.
In hetzelfde complex was tijdens Summer Sonic een tentoonstelling over dinosauriërs die veel kleine kinderen trok. Alles liep vrolijk door elkaar, dat moet je eens proberen op Graspop of Dynamo om met je kind van drie jaar oud gezellig naar de dino’s te gaan kijken met een stel verwilderde Metallisten in je nek. Na de Rapture, wat een aardig optreden gaf voor de mensen die van die muziek hielden, waar onder dus Minako, gingen we even wat eten. Tientallen stands met normaal voer in plaats van salmonella pizza en meloen om je handen mee te wassen. Ondertussen werd bij de eettafels het publiek vermaakt met flauwe humor van stand up comedians die elkaar aflosten.
Het werd tijd om naar het stadion te lopen wat tien minuutjes verderop ligt. Eerst even je afval weggooien. En dan niet op de grond flikkeren of zomaar in een prullenbak. Van je plastic flesje moest eerst de dop en die kon je dan in gescheiden bakken weggooien. Op een rockfestival geen propje op de grond, ik had wel verwacht dat mensen iets netter zouden zijn maar dit sloeg echt nergens meer op. De discipline is natuurlijk bewonderenswaardig, maar ik loop liever door smerige modder als ik naar muziek ga kijken. Dat is toch ook wel een beetje een onderdeel van de belevenis van een festival die ik hier miste. Het is wel een unieke ervaring, maar het heeft meer iets van een dagje uit met het gezin dan een metal festival. Het percentage vrouwen was ook veel hoger dan in Nederland, fifty-fifty moet het geweest zijn. En dan niet van die contactgestoorde heksen in jurken uit de Middeleeuwen.
Het had ondertussen buiten flink geplensd, wat het ’s avonds wat koeler maakte en dat was geen overbodige luxe. Het Chiba Marines stadium was aan de beurt en binnen twee minuten stond ik binnen. Geen enkele controle, geen enkele wanklank en geen af en aan rijdende ambulances. Rond de klok van zeven was het stadion goed volgelopen en was het ook inmiddels donker. Het is binnen twintig minuten donker in Japan en dus ook een stuk vroeger dan in Nederland. Alle lichten gingen uit en de klassieke Metallica intro van the Good, the Bad & the Ugly werd op het scherm vertoond. Dit concert was van dezelfde tour die ik in juni in Arnhem had gezien, dus ik wist wel wat me ongeveer te wachten stond. Op de setlist waren drie nummers veranderd en weer werd het gehele Master of Puppets album gespeeld. Het was duidelijk het favoriete album van het publiek en de Japanse Metallisten gingen compleet uit hun dak. Voor het laatste nummer Seek & Destroy werd voor de eerste keer deze tour een nieuw nummer gespeeld. In Arnhem hadden we al ‘the New Song’ gehoord, dit nummer was ‘ de New Song 2’. Twee solo’s van meneer Hammet en niet zo langdradig als het eerste nieuwe nummer, dit was echt materiaal waar Metallica mee thuis kan komen. Na afloop werd er boven het stadion nog even een arsenaal aan vuurwerk de lucht in gestoken en gierden het alweer uit jonge vrouwelijke kelen dat je echt bij hun Smirnoff Ice moest komen halen en niet bij de buurman. Irasshaimase! 600 Yennies, zo gezegd, zo gedaan. Om tien uur liepen we terug naar het Kaihin Makuhari station en hadden we gelukkig een zitplekje in de abnormaal drukke Keiyo line terug naar Tokyo. Rockfestivals in Japan is absoluut iets wat je moet hebben meegemaakt, het was een unieke ervaring. Toch gaat er niks boven een dagje door de modder kruipen met je vrienden. Gebroederlijk naast elkaar uit volle borst bij Creeping Death achtenzestig keer ‘DIE!’ schreeuwen en drie dagen voor pampus in of naast je tent liggen. Japanse of Nederlandse Metallisten, als de muziek begint gaat het bij beide volken om hetzelfde. Binnenkort een paar foto’s.
Ken
[main update: artikel]Rock or Die! Summer Sonic
[main update: artikel]Rock or Die! Summer Sonic
"Denk jij eerst of doe jij eerst?"
-
Kiriyama
traden Dir En Grey of MUCC toevallig ook op?