Geschreven in 2006.
Shadow of the Colossus import review
Sommige games worden door een selecte groep gamers, al dan niet te terecht, volledig de hemel in geprezen. Deze games hebben op internet een zekere cultstatus en de trouwe volgelingen zullen enige vorm van kritiek maar moeilijk dulden. Twee voorbeelden hiervan zijn Panzer Dragoon op de SEGA Saturn en het in 2001 door Sony uitgebrachte ICO. De opvolger van dit alom geprezen ‘meesterwerk’ van producer Fumito Ueda heeft dan eindelijk zijn weg naar de Japanse en Amerikaanse PlayStation2 weten te vinden. Ik dook voor jullie in de wondere wereld van Shadow of the Colossus om te kijken of de game zijn reeds verworven cultstatus eigenlijk wel waard is.
Kunst & Kitsch
Het is het design van een videogame niet vaak gegeven dat er over wordt gesproken alsof het een van Gogh in de eenentwintigste eeuw betreft. Shadow of the Colossus heeft inderdaad prachtig een vormgegeven wereld met een unieke sfeer. Deze wereld heeft echter zijn beperkingen, zowel op grafisch gebied als op de manier waar deze is mee ingericht. Het team van Fumito Ueda heeft een sfeer geprobeerd neer te zetten, waar jij samen met je trouwe paard Agro een wel erg eenzaam avontuur tegemoet gaat. In het begin van de game waan je jezelf in een aparte sprookjeswereld en kun je niet wachten wat er zich achter de volgende pixel af zal spelen. Prachtige, rustieke muziek begeleidt Agro met de ‘Wanderer’ op zijn rug over een lange brug naar een grote tempel. Ondanks het mooie design heeft de game te lijden onder schokkende framerate en zwakke anti-aliasing, waar toch alleen de eerste generatie PlayStation2 titels problemen mee hadden.
Zilverwerk
De hoofdpersoon in de game heeft geen naam, maar wordt niet anders dan de ‘Wanderer’ aangeduid. Inleving in de personage komt dit, naast het gebrek aan interactie met andere characters, niet ten goede. De game begint vrij duister, wanneer de Wanderer het levenloze lichaam van een vrouw op een altaar van de tempel legt. Om deze schone vrouw weer tot leven te brengen, zal de Wanderer een ogenschijnlijk onmogelijke taak op zich moeten nemen. Slechts gewapend met een zwaar en pijl en boog zal hij zestien reusachtige kolossen moeten zien te slachten. De game bestaat dus uit zestien vijanden, niet meer en niet minder. Essentieel voor de game is de manier waarop je de kolossen lokaliseert. Gelukkig zul je geen uren met je hand boven je ogen naar de horizon turen hoeven turen, omdat jouw zwaard hiervoor de uitkomst biedt. Met een druk op de knop steekt de Wanderer het scherpe stuk ijzer triomfantelijk de lucht in, waarna een zonnestraal je de weg zult wijzen naar de volgende kolos. Nadat je een kolos keer je terug naar het beginpunt in de eerdergenoemde tempel en herhaal je het kunstje opnieuw. Je zult weliswaar elke keer benieuwd raken naar het uiterlijk van de volgende kolos, maar echt belonend werkt het concept niet. Ondanks het feit dat je in nieuwe omgevingen komt en de kolossen ter land, ter zee en in de lucht te lijf gaat, is er dus te weinig vooruitgang in het verhaal. Pas aan het einde van de game wordt je getrakteerd op wat meer filmpjes en worden de antwoorden op grote mysteries onthuld die je aan het begin worden gepresenteerd.
Hou je vier maanden vast…
Over de besturing van het paard en de Wanderer is goed nagedacht en je zult deze redelijk snel onder de knie hebben. Iedere kolos zal op een bepaalde manier verslagen moeten worden en hier komt meteen het puzzelelement van de game om de hoek kijken.
Op dezelfde manier als dat je de kolos lokaliseert, brengt jouw zwaard uitkomst in de te gebruiken technieken om de kolos te verslaan. De zonnestraal die van het zwaard schijnt, openbaart de zwakke plekken van de kolos. Nu kun je al schuilend een strategie gaan bedenken, voordat de kolos jou ook heeft gezien. Als dat eenmaal gebeurt zweept de muziek zich op, gaat je hart sneller kloppen en komt de kolos op je af. Je zoekt de stukken haar of randen op bij de kolos waar je de Wanderer zich aan kan vastklampen. Boven de levensbalk loopt een cirkelvormige meter waar je kunt zien hoe lang je de kolos nog met de R1 knop kunt vasthouden, voordat deze je letterlijk van zich af zal schudden. De cameraview is bij deze gevechten erg handig, want je kunt door L1 ingedrukt te houden constant zicht houden op de kolos. Eenmaal aangekomen bij de zwakke plek steek je het zwaard diep in het vlees van de kolos en spuit het zwarte bloed je om de horen. Het is een origineel concept en ik het team zal zelf tevreden zijn over de uitwerking van hun eigenzinnige ideeën. Dit hoeft echter nog niet direct te betekenen dat Shadow of the Colossus het epische avontuur is geworden waar ik vooraf zo op hoopte. Er zijn genoeg pluspunten aan Shadow of the Colossus, zoals de niet aanwezige laadtijden, de sfeervolle muziek en de prachtige animatie van Agro en de Wanderer. Bovendien zijn de meeste kolossen zeer indrukwekkend en wil je deze jongens echt niet in een nachtmerrie tegen het lijf lopen. Deze pluspunten zijn echter niet genoeg om Shadow of the Colossus een memorabel en klassiek meesterwerk te noemen. Het spel heeft absoluut zijn momenten, maar wist mij door de eentonige gameplay en een gebrek aan doorlopend verhaal en character building te snel te vervelen. Een unieke ervaring is het wel, maar ook absoluut niet voor iedereen weggelegd. Als je toch niet kan wachten om de game op jouw PlayStation2 te spelen, zul je helaas om onbegrijpelijke reden tot februari volgend jaar moeten wachten.
SCORE: 78%