Klasgenoot Jos en ik vonden dat de titel van deze update alleen maar 'wat een boot' kon hebben. Zondagavond om kwart over zes spraken we af op Hamamatsuchou om eerst wat sushi te gaan eten. Een uurtje later had ik afgesproken bij de haven van diezelfde buurt om op een boottocht te gaan. Onderweg naar de boot kwamen we complete troepen in kimono gehulde dames tegen die dezelfde kant op gingen als wij. Blijkbaar is het nodig om als je op een boottochtje gaat volledig in traditionele outfit te verschijnen. Zelfs van mijn origine Braziliaanse vriendin had zich in yukata gestoken, een soort kimono maar een iets simpelere variant die vroeger alleen binnenshuis werd gebruikt maar tegenwoordig populair is als casual kleding bij speciale gelegenheden. Er vormde zich in een soort grote 'S-vorm' een lange rij naar de ingang van de boot.
Ik blijf mij nog steeds verbazen over de discipline die Japanners hebben met het in de rij staan. Het lijkt af en toe wel een nationale sport. Nooit zal er worden voorgedrongen en als iedereen ook gewoon in de rij staat gaat het sneller en bovendien kom je toch wel binnen, of het nou is wanneer je aankwam of drie minuten later. Dit was niet zomaar een boot, maar een soort Japanse partyboot waar in traditionele klederdracht gehulde Japanners dansen op de foutste housemuziek. Er was zelfs een heus optreden van drie dames en iedereen op de boot vond het geweldig. Voor 15 euro kreeg je niet alleen een mooie rondvaart door de rivier onder de Rainbow Bridge door, maar ook gratis bier. Over vier verdiepingen verspreid kon je overal eettentjes vinden en kon je uitkijken naar onder andere Odaiba, waar achter het grote reuzenrad vuurwerk werd afgestoken. Terwijl de vliegtuigen af en aan vlogen op het naast de rivier liggende Haneda airport hadden wij een bar gevonden met self service biertap.
Wat ons opviel is dat dit soort dingen alleen in Japan kunnen. Nu klinkt dit misschien een beetje vreemd, maar daarvoor moet je de sfeer gevoeld hebben. Er is geen seconde dat je het idee hebt dat zo'n tocht wel eens uit de hand zou kunnen lopen en Japanners drinken veel maar worden nooit agressief. De twee uren die de trip duurde vlogen voorbij en al snel waren we terug op Hamamatsuchou. Zondagavond, hele gezinnen aan het bier terwijl ze waarschijnlijk de dag erna weer 12 uur lang achter een bureau mochten gaan zitten. Groot gelijk hebben ze daar niet van, maar het zegt wel wat over de mentaliteit. Japanners klagen minstens net zo veel als Nederlanders over hun werk, maar halen wel meer uit hun vrije tijd om deze werkstress wat te verlichten.
Morgen krijg ik de sleutel van het appartement waar ik een maandje zal verblijven voordat ik naar Machida en omstreken zal verhuizen, wat een uurtje van Shinjuku ligt. Tevens heb ik afgesproken met Sanae, die zo aardig was mijn ticket voor het Summer Sonic festival te regelen, wat zaterdag wordt gehouden in Makuhari Messe en Marines Stadium. Morgen zal ik dus ook de schitterende bevolking van Minami Senju achter mij laten. De buurt waar op zondagmorgen zes uur al een kledingwinkeltje open is, de mensen ernaast op de stoep alvast een biertje doen en 'Eigene Kaffee Bach' de mensen voorziet van de nodige caffeine. Ik kom al jaren elke keer weer terug in het hotel en ook al ben ik nu blij dat ik weer een ruimte voor mezelf heb, in deze stad zal het lastig zijn om goedkoper en relaxter je vakantie in een beperkt budget te houden. Want het is maar net hoe duur je het zelf maakt hier, behalve de vliegreis is Japan als vakantieland prima te doen.
[main update:artikel] Wat een boot!
[main update:artikel] Wat een boot!
"Denk jij eerst of doe jij eerst?"
