Vandaag lekker vroeg opgestaan om af te reizen naar Fuchinobe, zo anderhalf uur hier vandaan. Het is leuk om de kleine buitensteden van Tokyo te ontdekken. De ontelbare Pachinko ‘parlors’ en warenhuizen voor vrouwen die het geld van de hardwerkende man over de balk te smijten.
Je moet toch wat te doen hebben op zo’n hele dag alleen thuis zitten. Het is nog waar ook hoor, de warenhuizen zijn gemiddeld zo tien verdiepingen hoog, waarvan er meestal maar een enkele is ingeruimd voor mannenkleding. Die dan bovendien ook nog wordt overspoeld met kooplustige vrouwen, de man heeft daar toch zelf geen tijd voor. En in de wonderbaarlijke denkwijze van de vrouw heeft de man daar ook geen smaak voor.
En daar hebben ze volkomen gelijk in. Naast het traditionele pak is de kledingkeuze van de Japanse man op zijn zachtst uitgedrukt opmerkelijk te noemen. Vrouwen lopen er veel modieuzer bij en besteden veel aandacht aan hun uiterlijk. Gelukkig maar, want ik Nederland lopen er een stel rond die, zoals van Waardenberg zou zeggen, een vergunning hebben om op straat te mogen schijten.
Het is natuurlijk ook in Japan zomervakantie dus drukte op de universiteit is er niet. Je ziet nog net geen blaadje door de wind dwarrelen en een cowboy horen fluiten. Aangekomen bij de achtste verdieping van het international office zoals mij verteld was, stond ik voor een dichte deur. De voorletter en de achternaam klopten maar het was zo stil als een ziekenhuis in Resident Evil. Dan maar overal aankloppen, om uiteindelijk aan de overkant een eenzaam werkende prettig gestoorde professor te vinden. Die verwees mij na veel ‘maybe’ (maybe staat in Japan gelijk aan ‘niet dus’) toch nog door naar het juiste kantoortje. Daar aangekomen werd ik hartelijk verwelkomd en kwam alles toch nog goed.Uiteindelijk ben ik met een bus van de universiteit zelf terug naar het station gebracht.
Halverwege september begint de studieperiode en de campus heeft een zeer relaxte, Amerikaans aandoende, indruk op mij gemaakt. De leraren zijn er voor de student, en niet andersom. ‘Wij hopen dat we het jou naar je zin kunnen maken, dat jij iets leert’. Makkelijker kunnen we het niet maken, wel leuker.
Ken
[update main]Hoop dat dat jullie het naar je zin hebben
[update main]Hoop dat dat jullie het naar je zin hebben
"Denk jij eerst of doe jij eerst?"