De federatie heeft een telepatisch bericht ontvangen van het uitgestorven Alambic ras. Er schijnt een ultiem wapen te zijn ergens in het Alambic stelsel en het is aan Samus om op onderzoek uit te gaan wat het is en het eventueel te bemachtigen. Indien het niet te bemachtigen is, is het haar taak om het te vernietigen, zodat het niet in kwaadaardige handen valt.
Wat opvalt aan deze Metroid, is dat het niet meer een planeet is waar het afspeelt, maar een stelsel met vier planeten of ruimtestations. Elke planeet heeft zijn eigen atmosfeer, wat inhoudt dat het er ijskoud kan zijn of bijvoorbeeld heet van de lava. Je zit niet meer gebonden aan een planeet, maar het principe van Metroid blijft nog steeds hetzelfde. Wapens verzamelen, alles scannen en proberen je een weg te banen naar de eindbazen.
Kenmerkend voor de Metroid series is natuurlijk het backtracken. Als je eenmaal een nieuw wapen hebt gevonden, dan zul je weer terug naar de oude plekken toe moeten om plekken te kunnen bezoeken die je nog niet hebt kunnen bereiken. Zo is dat ook weer met Hunters het geval.
Waar je bij de vorige Metroid series altijd tussentijds kon saven in de level bij de savepoints, kan je bij Hunters alleen maar saven in je ruimteschip. Omdat er vier planeten of ruimtestations tot je beschikking staan, zijn de levels een stuk kleiner. De opzet in elke level is hetzelfde. Je hebt je beginpunt bij je ruimteschip en vanuit daar begint je verkenning door de level. Bij je schip staan altijd twee teleportatiepunten die in het begin niet actief zijn. Schiet, spring of rol je een weg door de level en je komt bij de eerste baas in de level. Daar is altijd een teleportatiepunt naar je schip toe, zodat je gelijk kan saven. Slimme opzet, maar het zorgt er wel voor dat je echt als een beest door de levels gaat. Tussentijds terug naar je schip gaan is namelijk veel te omslachtig in de meeste gevallen.
Samus Aran staat meestal alleen in de spotlight in de Metroid serie, maar deze keer moet ze het delen met andere bounty hunters. Deze premiejagers azen namelijk ook op het ultieme wapen en zullen jou in de weg staan in je zoektocht. Zo komt het voor dat je een vuurgevecht houdt met een premiejager. Heb je deze verslagen, dan zal hij niet permanent verdwijnen, maar zal hij je opwachten op een andere planeet.
De AI van de vijanden zijn erg onder de maat. Naast de premiejagers, zijn er ook creaturen te vinden op de planeten, maar deze stellen ook niks voor. De aanvallen zijn makkelijk te ontwijken en ze zijn enorm makkelijk te verslaan. De variatie in vijanden vind ik erg tegenvallen. Vaak zijn het gewoon "upgrades" van een bestaande soort. Al in een vroeg stadium van het spel loop je gewoon voorbij deze vijanden, tenzij je energie of ammunitie nodig hebt.
Wie de controls van de demo niet goed vond, slecht nieuws. Het is hetzelfde gebleven. Met de stylus kan je rondkijken en met twee tikken op het scherm spring je. Met de D-pad kan je lopen. Schouderknop L gebruik je om te schieten. Verder is het nog wel aan te passen, maar dan ga je met de D-pad lopen en met de a/b/x/y knoppen rondkijken, wat toch veel minder nauwkeurig en langzamer is.
Metroid ademt sinds het begin van de franchise altijd al sfeer uit. Hunters is zeker geen uitzondering. De game ziet er ongelofelijk mooi uit voor op de Nintendo DS. Alhoewel de textures nog pixelig zijn als je eenmaal dicht erop gaat zitten, stoort het eigenlijk niet. Hunters loopt vlekkeloos op een dertig frames per seconde en van slow down is er bijna geen sprake. De vijanden zien er allemaal redelijk gedetailleerd uit en de animaties zijn niet zo heel goed, maar zeker niet iets om bedroefd van te worden. Vanzelfsprekend heeft Hunters de klassieke soundtrack en geluidseffecten meegekregen van zijn grote broer, dus over het geluid valt niet veel te klagen.
Waarover valt dan wel te klagen? De levensduur. Wie Metroid Fusion of Zero Mission op de GBA al kort vonden, krijgen teleurstellend nieuws. Hunters heeft een ongekende korte levensduur. De levels zijn niet echt uitdagend, waardoor je er heel snel doorheen gaat. Daarnaast zijn de bossbattles helemaal niet uitdagend. Elke level heeft dezelfde bazen, alleen dan iets moeilijker. De singleplayer stelt wel teleur op bijna alle punten.
Maar waar het eigenlijk echt om draait. De multiplayer. Zowel ad hoc (single- en multicartridge) te spelen als online via de Wi-Fi Connection service van Nintendo tegen maximaal drie andere spelers.
Online zijn er verschillende modes te kiezen. Naast de standaard "deatch match", "capture the flag" en "king of the hill" heb je ook Prime Hunter, waar een speler een tag krijgt. De speler die de tag heeft, verliest de hele tijd energie, maar kan deze vullen door andere spelers om te leggen. Degene die het langst de tag heeft wint de game.
Naast dat de onlineopties uitgebreid zijn, houdt de game allerlei statistieken van je bij. Deze kunnen andere spelers allemaal bezichtigen in je Hunter's License Card. Heb je iemand aan je friendslist toegevoegd? Dan kan je zelfs voicechatten met je vriend.
Metroid Prime: Hunters is een goede stap voor de Nintendo DS. Niet alleen is de game een parel om te zien, maar speelt het zelfs enorm fijn met de styluspen. De controls zijn intuitief en nauwkeurig, mits je met de stylusinstellingen speelt. Maar het knaagt toch dat de singleplayer zo kort en makkelijk is ten opzichte van alle andere Metroid games. De multiplayer zorgt ervoor dat je game na het uitspelen van de singleplayer nog steeds in je DS laat zitten. Uitgebreid, fun en vooral verslavend! Laat dit een goed voorbeeld zijn voor de toekomstige FPS games op de Nintendo DS.
mijn oordeel? een acht
