[main update]Het koesteren van jeugdsentimenten

[Mildoe]

(Ken is niet online, dus ik post het zelf maar even...)

Toen ik zojuist Susan’s retrostukje las over Duck Hunt op Insidegamer schoten er direct flashbacks door mijn hoofd. Een visionair hoogtepunt op een anders vrij saaie zondagmiddag, waar ik mijzelf weer even als vijfjarige dreumes op de achterbank van een Ford Taunus waande. Met de lippen tegen het raam gedrukt haalde ik met mijn vinger een streep door de condens die zich op het raam had neergestreken. Als een indiaan die met de hand boven zijn ogen naar de horizon tuurt wachtte ik op mijn ouders die op dat moment zich ergens in de Bart Smit bevonden.

Wat er zich daarna tot en met het moment dat de NES thuis aan werd gezet heeft afgespeeld is mij geheel onbekend. In de hoop zo snel mogelijk thuis te komen ging het verstand op nul en leef je als kind op puur instinct. Het vervelende gegniffel van de hond in de struiken, het fantastische design van de zapper en het geluid dat de trekker maakte als je deze overhaalde. De geur van de nieuwe Nintendo Entertainment System, het trots warpen naar een andere wereld in level 1-2 en het stik jaloers zijn op het vriendje die Megaman 2 in zijn bezit had. Zonder het als kind door te hebben, tartte Super Mario de natuurlijke wetten door na gesprongen te hebben van richting te kunnen veranderen. Iedere videogameconsole die ik tot op de dag van vandaag heb uitgepakt staat als de dag van daag in mijn geheugen gegrift. De SEGA Megadrive van de Sint en zijn Pieten, de Saturn waar ik Daytona USA meer als een geschenk uit de hemel zag dan een game en de Nintendo 64 in de post uit Japan. Van de Game Boy tot de PlayStation2, iedere ochtend als je wist dat er iets groots ging gebeuren zoals het aanschaffen of het krijgen van een gameconsole, scheen de zon.

Ik weet dat een groot deel van jullie sinds het lezen van de eerste regel even de ogen heeft gesloten, even iets dieper dan normaal heeft ingeademd en zich ook even waande ergens in de jaren tachtig of negentig. Dat glorieuze moment heet jeugdsentiment, een gevoel wat gekoesterd dient te worden en alleen jij en jouw leeftijdsgenoten met elkaar delen. Jeugdsentiment is ook de exacte reden waarom de zoveelste release van Super Mario wederom in Japan bovenaan de verkooplijsten staat. Iedere Game Boy Micro demopod is gewapend met de dikke loodgieter en het is nog steeds dé game voor welk stukje Nintendo hardware dan ook. Zelfs op de Gamecube was voor mij Mario Sunshine één van de beste titels. Misschien niet eens zo zeer vanwege de kwaliteit van de game, maar puur het idee dat er een stukje jeugdsentiment door het beeld vloog.

Er zijn inmiddels natuurlijk ook Famicom (Japanse NES) edities op de markt en Nintendo weet het jeugdsentiment weer goed bij de ballen te grijpen. Iedere keer weer als ik die Famicom editie zie staan blijft het lastig mij ervan te weerhouden deze niet te kopen. Sterker nog, ik blijf er sinds kort ver vandaan, in de angst wederom met het verstand op instinct richting kassa te lopen. Ooit begonnen met een snorretje ter grootte van een enkele pixel, maar uitgegroeid tot het grootste icoon van de gehele gamesindustrie, waar ook Sonic uiteindelijk toch zijn meerdere in heeft moeten erkennen. Inmiddels is er eindelijk weer een heus 2D Super Mario avontuur aangekondigd op de Nintendo DS en je kunt er vanuit gaan dat het grootste icoon uit onze jeugd ook dan weer fier zijn hand richting hemel steekt. Hou je portemonnee in de gaten, maar koester alsjeblieft jouw eigen sentimenten.

[Gungrave]

Weer een lekker stukje ^^
Again, leuk om te lezen

[DAY]

Ondanks dat ik ook dat jeugdsentiment wel voel, vindt ik wel dat een fabrikant niet teveel hierin moet blijven steken. De famicom editie van de Gameboy micro (GBM) is leuk, maar is in mijn mening niet meer dan een versiersel, uiteindelijk gaat het mij wel om de games. De games die op de GBM te spelen zijn kunnen immers ook op de gewone GBA worden gespeeld en die is immers al jaren uit. Ook mario komt helaas steeds meer te pas en te onpas in verschillende games voo, die imo niets met mario platform te maken heeft. De RPG games zijn leuk, omdat ze het verhaal achter mario wat specifieker vertellen, maar games als mario golf en dance dance revolution morio mix gaan mij wat te ver. Hetzelfde vindt ik ook wel een beetje van andere franchises zoals bijvoorbeeld Final fantasy, mensen kopen de games vanwege de naam, maar niet meer omdatdat het spel werkelijk zo goed zijn. De bladen doen hier ook aan mee, door toch deze spellen een goed cijfer te geven.

[Whitevillage]

Hou je portemonnee in de gaten, maar koester alsjeblieft jouw eigen sentimenten.

Zo is dat. En om er even op in te gaan ben ik er niet altijd even blij mee voor mijn eigen portemenee. Ik heb me zelf al tig keer voorgenomen om een GBA SP NES (boel afkortingen zeg!) te nemen, maar wat is het nu voor mij die niet persé hardware verzameld als je al een gewone GBA hebt waar je het best mee kunt doen, ondanks het frontlight gebeuren? En zo zijn er wel meer dingen waar ik me van af wist te schudden gelukkig zoals pepsidoppen en gashapons. Ik vind het allemaal wel leuk, maar later als ik het heb denk ik toch: wat moet ik er allemaal mee? Hoe dan ook, van de ene kant vind ik het zeer leuk dat Nintendo er zo lekker op inspeelt, maar voor je het weet ben je flink verslaafd aan iets wat je later misschien toch onzinnig vindt. Maar das natuurlijk voor iedereen anders.

Super Mario Sunshine moet ik ook toegeven: Ik heb er voornamelijk in het begin lol in gehad omdat het eens weer een Super Mario game was. Maar ik heb na dat ik Bowser heb verslagen (welke teleurstellend was) het toch niet meer aangeraakt, ik was allang blij dat ik hem had uitgespeeld. Verder hoef je ook niet aan te komen met de meeste spinoffs zoals Mario Party nummer zoveel.

Des ondanks mijn redelijk negatief overkomende gezever: Mario blijft voor mij hét gamefiguur. Want wie van de oude garde krijgt nou geen kippevel van deze oersimpele introscreen?

[General Wong]

Hetzelfde vindt ik ook wel een beetje van andere franchises zoals bijvoorbeeld Final fantasy, mensen kopen de games vanwege de naam, maar niet meer omdatdat het spel werkelijk zo goed zijn. De bladen doen hier ook aan mee, door toch deze spellen een goed cijfer te geven.

Blijf je toch houden. Een nieuwe GTA, Halo of whatever titel krijgt nu eenmaal al bij voorbaat minimaal een 85. Alleen als ze echt enorm veel slechter zijn dan hun voorgangers dan wordt er door de pers wel ingegrepen en wordt er (vaak overdreven) ingehakt op een bekende/populaire franchise. Niet zo gek overigens, als een blad namelijk een populaire game bashed, die vervolgens wel door heel veel mensen leuk wordt gevonden dan verliezen ze aan credibillity bij het grote publiek. Een casual gamer zal met een 80 immers niet tevreden zijn als het om zijn favoriete gameserie gaat.

[Ken]

Er zijn in het verleden al te vaak te hoge cijfers uitgedeeld, waardoor het eigenlijk niet eens meer interessant is welk cijfer een game krijgt. Dat GTA krijg ik echt een slappe van, ik ben die hele franchise zo vreselijk zat.

[legztec]

We zijn nou eenmaal allemaal beinvloedbaar.

Je kan (En dat past weer goed in deze topic) pas als je later terug kijkt pas echt zeggen welke games er ECHT goed zijn/waren. en dan nog is dat persoonlijk.

[DAY]

Dat is volledig waar.

De game waarbij ik trouwens volledig jeugdsentiment krijg is Kid Icarus op de NES van de geniale Gunpei Yakoi. Destijds had een vriend van mij een NES met oa turtels, Kid Icarus en Zelda, ondanks dat het allemaal goede spellen waren was de game die mij het meest aansprak Kid Icarus. Het had iets simplistisch, maar blonk daarin enorm uit en ook dat opzewepende muziekje was enorm goed. toen ik mijn NES kreeg heb ik zeer lang naar dit spel gezocht. Elke week stond ik met vrienden in de plaatselijke speelgoedwinkel te kijken of er eindelijk weer een exemplaar was. Een flink aantal jaren heb ik em eindelijk kunnen kopen, nieuw nog wel, dat was echt een geweldige dag. Wat mij opvalt is dat er van Kid Icarus eigenlijk geen nieuwe spellen zijn gemaakt en dat verbaast mij zeer, want het was toch een van de icons van Ninty. ER zijn nu geruchten dat er een nieuwe kid icarus voor de 'next gen' console zal komen, als die er komt zal dat weer een game worden waar ik voor de deur van een gamestore wil slapen om hem als eerste te kunnen halen en spelen.